Sticky Rice

Een trouwe blablablaos lezer vroeg ons vorige week om het recept van sticky rice. Leuk idee voor een artikel, dacht de hoofdredacteur.

In Laos, maar ook in veel van onze buurlanden, is sticky rice dagelijkse kost. Kleefrijst is geen natte kleffe hap maar een beetje doorzichtige licht vochtige rijstsoort die wel aan elkaar plakt maar niet aan je handen blijft kleven.

Khao niao in Laos gaat in het Engels door voor sticky rice of glutinous rice. Deze benaming doet mensen met een glutenvrij dieet waarschijnlijk denken dat kleefrijst stikt van de gluten. Dat is niet het geval. Gluten is een kleefstof die afkomstig is van granen. Dat is ook gras, maar niet hetzelfde gras als waar de rijst vandaan komt. Bent u er nog?

Oryza sativa is de Latijnse verzamelnaam voor de grassen waar rijstkorrels uit voortkomen. Weet je meteen waar de oude bekende Nederlandse merknaam Oriza vandaan komt. Leuk allemaal, maar wat moet je nou met die plakkerige korrels?

Je krijgt kleefrijst in een mandje (afsluiten als je genoeg hebt gegeten) en eet het met je handen. Bolletje maken en dippen in de gerechten die erbij komen. Vaak is dat tamakhung (groene papaya salade) en laab (gehakt van vlees of vis). Ook lekker met een stuk ping kai (gegrilde kip). We drinken er Beerlao of lào-láo bij (een van rijst gestookte borrel).

Als toetje eet je sticky rice met warme kokosmelk en mango (of banaan). Dit alles is wel een luxe voorstelling van een dagelijkse maaltijd. Voor de gemiddelde Laotiaan staat vlees, vis, groente en fruit zeker niet dagelijks op het menu.

Tot slot voor Jos: hier vind je recepten voor sticky rice en hier onze Engelstalige bron. Eet smakelijk!

Enne, je bent niet in Laos geweest als je geen sticky rice hebt gegeten.